van de zon naar de sneeuw

Terwijl er hier een space shuttle door de camper vliegt, bestuurt door Jap en bewonderd door Boaz (als alternatief verhaaltje voor het slapen gaan) begin ik aan ons verslagje. In de camper dus, met de kachel aan, het is nu rond het vriespunt buiten maar de kachel doet het prima. Er zit een thermostaat in de camper dus je kunt instellen hoeveel graden je het wil webben. Wijntje naast me en Jap doet zo ff de afwas, ik had t slechter kunnen hebben. Klinkt heerlijk kneuterig he, dat is het ook:)

We zijn dus al weer helemaal geïnstalleerd hier. De omschakeling valt reuze mee (het scheelt dat de zon schijnt ,de vries lucht zo heerlijk fris ruikt, en we al veel vit D hebben gehad) maar het verschil had bijna niet groter kunnen zijn,van na het avondeten nog even buiten zwemmen naar wakker worden in een flink pakje sneeuw!

We hebben weer veel beleefd de afgelopen dagen. We begonnen met een bezoek aan het kennedy space center. Boaz had daar een foldertje van gevonden en opperde om er heen te gaan, hij was helemaal trots dat hij dat bedacht had. Laten we nou net een paar maanden geleden daar een camping vlakbij hebben geboekt:)  Dus we gingen er heen. Wat een belevenis weer,  het was heerlijk rustig, we hebben een bustour gedaan over het super grote terrein, (met een hoop alligators) en de rakket gezien die opa van lego heeft. (jeetje wat is dat ding groot (en wat gaat daar een zee aan benzine in)) en de spaceshuttle Atlantis. Eerst wordt er dan een film vertoond met informatie en een hoop over de ‘hero’s’ met bij behorende muziek en daarna gaat het filmdoek omhoog en zie je hem hangen. Best indrukwekkend om te zien en alles is overgoten met een ‘amerikaans sausje’. Het was echt een mooi opgezet park met veel te beleven, ook voor Sara en Boaz. Maar ik vroeg me wel af…. Hoe kunnen er nou nog zo veel dingen mis zijn in de wereld als er wel geld is om dit soort dingen uit te voeren….  Maar goed, ik ben ook weer blij dat de satellieten weten waar ik rij als ik het niet meer weet:) In ieder geval, wij hebben onze ogen uit gekeken! Bij aankomst op de camping (we stonden naast een sloot) zei de eigenaar, zorg dat je kinderen de alligator niet voeren die hier zit, het is nog een kleintje (1 meter). Prima zei ik en we keken rond of we hem zagen. Grappig dat ik voor we aan de reis begonnen echt benieuwd was hoe dat nou zat met al die krokodillen in Florida, en het nu volkomen normaal vond dat er in de sloot naast ons eentje te vinden was. We hebben er zo veel gezien, ook van heel dichtbij, ze zijn bang voor mensen en zitten helemaal niet te wachten op een confrontatie. In een van de stateparks waar een kinderprogramma was en waar Sara en Boaz bij waren sprak ik met iemand van de wildlife politie die vertelde dat er ook alligatorboerderijen waren, omdat het vlees ervan erg lekker is schijnt. Je mag er ook op jagen nu, omdat er te veel van zijn. We hebben nog getwijfeld of we een pistool zouden kopen (shops genoeg hier) en er een zouden schieten voor de bbq , maar we hebben het toch maar niet gedaan.

Nou, en toen begon het inpakken….. o o o, wat hebben we toch een spullen, we begonnen natuurlijk met 4 grote tassen en koffers en 4x hand bagage en een rugdrager, maar daar waren nog 2 autostoeltjes bij gekomen en zo’n ikea kinderstoel. We hebben alles verdeeld over de tassen en zijn na het inleveren van de camper naar het vliegtuig gebracht. (de taxi die voor ons klaar stond moest ingeruild worden voor een busje omdat de bagage niet paste…) en op het vliegveld moesten we de koffers herverdelen omdat er 2 koffers een kilo te zwaar wogen…. De tassen wogen een stuk minder.

Iig… lang verheel kort, alles is het vliegtuig in gegaan. Haha oja, wel moest Sara haar nijntje koffer geopend worden en moesten er drugstesten uitgevoerd worden op het super leuke cadeautje wat Janneke gemaakt heeft (met allemaal kleine balletjes en in).

Het vliegtuig had een uur vertraging ivm storm….  Gelukkig hadden we maar 1 vlucht, en zo lagen eind vd avond in een lekker bedje in Chicago. Het hele hotel was voor mensen die een camper weg gingen brengen en er was een kantoor ingericht waar we vast alles konden regelen. De dag daarna met ongeveer 100 man ontbeten waar en plek was voor 20, wat kunnen mensen zich druk maken zeg…… Om 7 uur stond de bus klaar en gingen we op weg naar de fabriek. En daar stonden ze hoor, wel een miljoen campers denk ik, en 1 ervan was voor ons! Zo’n fabriek is natuurlijk niet echt gebouwd op zoveel mensen die allemaal wat willen weten en wat willen maar goed, iedereen deed zijn uiterste best. Toen wij onze karavaan aan spullen bij de camper hadden gekregen zijn we vast alle nieuwe spullen uit gaan pakken, de bedden opmaken, heerlijk alles is nieuw! En toen er iemand bij ons kwam konden we vlot weg, we hebben dezelfde camper als die we hadden dus uitleg was niet nodig. En bij de eerste de beste supermarkt kwamen we iedereen weer tegen. Zo’n reisdag met vertraging, gedoe met veel mensen, niet precies weten wat je moet, enorm veel bagage en 2 schatjes van kleine kinderen is op zo’n moment zelf niet zo heeeeeeel handig, maar als dan alles weer voor elkaar is en we weer lekker op een camping staan is het toch echt allemaal dubbel en dwars te moeite waard. we zijn weer super trots op hoe de kinders het hebben gedaan, Boaz lijkt het al goed door te hebben dat hij op de echt belangrijke momenten even moet doen wat er van hem gevraagd wordt En onze stoere Sara doet t ook super goed!

En toen werden we de volgende dag dus wakker in de sneeuw! Best wel een aardig laagje! Omdat het dus nog vriest waar we zijn mogen we de watertanks in de camper nog niet gebruiken, dus dat was een koud wandelingetje om te gaan plassen! Na het eten in de sneeuw gespeeld en daarna even aan de locals gevraagd hoe de weg was….. Slippen met de auto was al nix, met een camper lijkt t me nog minder een suc6…. Maar die was weer prima zeiden ze dus toen gingen we weer op weg.

We rijden nu door een gebied waar veel amish mensen wonen, bij de supermarkt waar we gister waren is er dus ook een gedeelte overdekte parkeerplaats voor de paard en wagens.

Via een lokale winkel waar o.a. Amish mensen hun producten verkochten en een hele boel boerderijen met rode schuren en kerken gingen we naar een verassing voor Boaz, een echte racebaan waar bliksem mc Queen (cars film) ook ging racen! Er was een museum bij en we gingen met een bus over de racebaan. Het schijnt nogal bekend te zijn, de Indy500. Het was erg leuk om te zien! En nu zitten we dus hier, geen reserveringen meer nodig, plek zat op de camping!  Na nog even de camping ontdekt te hebben gegeten en de kinders naar bed. Ik zie dat t 3 uur ’s nachts is in nederland, hier in Amerika betekent het…. Tijd om en nieuwe smaak m&m’s te gaan proberen, pretzel deze keer.

De volgende keer zal ik eens proberen om wat meer op te schrijven hoe het allemaal gaat hier in de camper door amerika  ipv wat we allemaal doen:)