Wat een grote gleuf!

Zo, dat is lang geleden! We zijn nu weer steeds meer ‘in the middle of no-wifi’ ( wel met steeds meer toeristen) We staan veel op super mooie campings zonder wifi en stroom aansluiting, dus veel sterren kijken en vuurtjes maken en weinig verslagjes typen.

Maar, nu dus weer op een camping van alle extra gemakken voorzien. Het was een spannend ritje om hier te komen. We staan nu naast Zion, een nationaal park, waar je eerst door heen moet om bij de camping te komen. Een beetje aan het einde van de weg door het park heen is een tunnel door een berg heen, waar je met camper precies door past als je in het midden rijdt, dus, overdag staan er mensen die het verkeer aan de andere kant tegen houden zodat je er door heen kan… die staan er na 7 uur ’s avonds dus niet meer…. Maarja… wij wilden er toch wel erg graag doorheen, anders moesten we 1.5 uur omrijden of een andere camping zoeken terwijl we er echt bijna waren. We waren niet de enige camper die toch nieuwsgierig even ging kijken of het toch niet zou passen…. Samen met een spaans stel een plan gemaakt, zij gingen eerst, wij bleven voor de tunnel stil staan om ander verkeer tegen te houden (stel dat ze achteruit terug moesten  zou het vervelend zijn als nog 10 auto’s dat ook moesten) en al seinend zijn ze door de tunnel gereden, toen ze ver genoeg weg waren zijn we er achter aan gegaan, al duimendraaiend zijn we er doorheen gereden, (de tunnel bleek achteraf 1,8 km lang te zijn dus al gauw zaten we weer achter de andere camper met meerdere auto’s achter ons, denk je in, een rotsige onverlichte tunnel in het donker). Precies toen we er uit kwamen kwam de eerste tegenligger er aan, wat een geluk hadden we gehad!

Verder was de rit prachtig, een paar keer af moeten remmen voor overstekende hertjes en vanuit de Grand canyon door woestijn gebied over een grote stuwdam naar het bossige Zion.

We hebben weer super veel beleefd de afgelopen dagen.

Vanmorgen begonnen we nog bij de grand canyon, die door Boaz en Sara ‘de grote gleuf’ wordt genoemd, nou, en dat is het! In de nationale parken mag je vanaf 4 jaar junior ranger worden, je krijgt dan een boek met opdrachten die je kan doen en als je die af hebt, (gaat dan over het park waar je bent) wordt het ‘na gekeken’ door een parkranger en moet je met je rechterarm omhoog plechtig beloven om goed voor de natuur te zorgen. Boaz neemt dit zeer serieus en heeft hiermee al twee verschillende buttons van junior ranger verdiend waarvan hij er met 1 trots rond loopt. De ander heeft hij aan zijn zusje gegeven(wat ons ouder-hart natuurlijk deed smelten) en ik bof, als hij in Zion nog 1 verdiend mag ik er ook een op! Reuze handig ook wel dat hij het zo serieus neemt want het werkt voor veel dingen, Boaz, rangers eten veel groente om sterk te blijven, Boaz, rangers zijn heel goed in dingen op ruimen, in de natuur maar ook in hun huis/camper, hiehie.

Maar goed, even terug naar vanmorgen, Boaz en ik zijn naar een les over fossielen in de grand canyon geweest, heel leerzaam en we hebben er ook veel gevonden! We hebben ze natuurlijk wel allemaal netjes laten liggen zoals het een echte junior ranger betaamt…. (we moesten gister ook eigenlijk een stuk terug lopen de canyon in nadat we daar net uitgeklauterd waren om een stokje terug te brengen die Sara in de rugdrager mee had genomen. Gelukkig hebben we onze ranger er van kunnen weten te overtuigen dat dat niet nodig was. Sara had de grootste lol met dat stokje, en haar aanstekelijke lach zorgde voor veel glimlachjes bij andere wandelaars, waarvan de helft ook vroeg of ze ook bij Jap mee mochten op zijn rug….)

Toen we terug kwamen had jap ondertussen de camper ingepakt, en afgewassen, thuis gaat bijna iedere dag de vaatwasser aan maar hier kunnen we best 1x per twee dagen afwassen zo af en toe.

We gingen weer op pad, gestopt op verschillende punten, voor halve liters slush bij het tankstation, een oude indianen uitkijktoren over de canyon, een marktje met juwelen gemaakt door indianen, een grote uitgesleten bocht in de colorado river en een hele grote stuwdam.

Tja, en wat hebben we verder nog gedaan, 10 dagen is veelste veel om te vertellen, we maken namelijk zo veel mee! Nog steeds denken we allebei dat we dit nog wel een jaartje vol zouden kunnen houden, dus we zijn het nog niet zat, Boaz wil nog veel meer dingen ontdekken en Saar die vindt het ook allemaal reuze leuk, daarin nog niks veranderd dus!

Nog even een korte opsomming over de afgelopen dagen,

We hebben een stuk meteoriet aangeraakt en een heel groot gat in de grond gezien waar een meteoriet ingeslagen is, best indrukwekkend om te zien. Eerst rij je dwars door een ranch met veel mijlen een soort gras/struikjes land met zwarte koeien, dan opeens een groot gebouw met een museum en film over meterorieten en daar achter was dan het gat. Echt super groot!

Vanavond nog even met Boaz staan kijken of we nog een meteoriet door de lucht zagen vliegen maar nee. Een andere keer heeft hij er gelukkig wel al een gezien, vanavond heb ik hem het steelpannetje aangewezen.

Verder hebben we op een aantal leuke campings gestaan, een reuze kopermijn gezien met bijbehorende mega voertuigen. We zijn in drive-tru dierentuin geweest, waar je dus door de (gelukkig grote) dierenverblijven heen rijdt, schat, pas op, rij nou niet over die beer heen…..

We zijn bij het hotel van Shelly geweest waar een echte takel en doc hudson stond langs de route 66! Da’s van Cars, de film waar Boaz en Sara gek op zijn, ze willen nu voor ze gaan slapen dat jap een liedje zingt over bliksem mc queen (Boaz) en Takel (Sara), hij is gelukkig reuze creatief.:) Ik zou het eens op moeten nemen ;) We hebben ook gegeten in een super leuk dorpje, zo uit de film in een bijbehorend restaurantje. In Amerika, zijn ze super vlot met bedienen wat best handig is met onze kids die, tenzij je ze vastzet in een autostoel, nog met iets minder lang stil kunnen zitten dan hun moeder. We hebben een heel bos aan versteende boomstammen gezien en gewandeld langs paars/grijze bergen. Slangen gezien en coyotes kwamen naast onze camper een slokje water drinken uit het meer waar we naast stonden.

We hebben een aantal mooie wandelingen gedaan, tussen de 6 en de 10 km, Sara gaat dan in de rugzak en Boaz loopt prima mee, hij wil vaak een handje, ik hoop dat hij dat nog heel lang wil:) 

Nou, dan ga ik er nog nog een paar leuke kiekjes bij uitzoeken en wensen wij jullie veel liefs toe vanuit een zonnig (of nu eigenlijk sterrig.... Utah